Okan Buruk’un hayatını ablası ve abileri anlattı: Topu bulamayınca çılgına dönerdi

Bahadır Çokişler / Galatasaray Teknik Direktörü Okan Buruk, Büyükçekmece’de oturan Trabzonlu bir ailenin 4 çocuğundan biriydi. Top oynayacağım diye kış aylarında evin içinde kırmadık eşya bırakmazdı. Yaz oldu mu taşlardan kurulu kaleleri ile mahalle maçlarının aranan ismi oldu ablası Handan ile…

Her iki abisi de zaten futbolcuydu. Babası mahallenin camcısı ama futbol sevdalısı biriydi. Eyüp Şafakspor’da yöneticilik yapar hafta sonları ise Galatasaray’ın hiçbir maçını kaçırmazdı. Hatta deplasmanlara bile bütün aile birlikte giderdi. Bir kalp krizi baba Ali Buruk’u kopardı bu hayattan.

Hayatın yükü, geleceğin şampiyonlarını ayakta tutma ve yetiştirme görevi Zehra Buruk’a düştü. Ünü filozof der ki, ‘Bir insanın babası hayattayken neye eğilimli olduğuna bakın. Bir de babası öldükten sonra nasıl davrandığına bakın Üç yıllık yas boyunca babasının yolundan sapmazsa iyi bir evlat olduğu söylenebilir’. Okan Buruk da bu misal babası gibi bir futbol sevdalısı…

11 yaşında futbolcu adayı olarak kapısından girdiği Galatasaray’da artık teknik direktör olarak iyi bir evlat olduğunu gösterdi. Bir de Zehra annenin kıymetlisi… Zehra anne adeta Galatasaray’ın altyapı direktörü gibi… Tarık, Fuat, Okan ve çocuklarının yolu bir şekilde Galatasaray Florya Metin Oktay Tesisleri’nden geçmiş.

“HIRSINDAN AĞLARDI”

Abisi Tarık Buruk, Yedikule’de ve Kütahyaspor’da sağ-sol açık oynadı. Tarık Buruk kardeşi Okan Buruk’un çocukluğunu şöyle anlattı; “Topunu bulamadığı zaman çılgına dönerdi. (Nerede benim topum nereye sakladınız?) derdi. Antrenmandan gelince bile evde top oynardı. Karadeniz İdman Ocağı’nda küçük olmasına rağmen oynatırlardı. Bir keresinde penaltı kaçırmıştı ve oturup ağlamıştı.”

“ÇOCUKLUK HAYALİYDİ”

Diğer abisi Fuat Buruk, kardeşinin hayalini gerçekleştirdiğini söylerken şöyle konuştu: “11 Yaşında mahalleden arkadaşları ile gizli gizli Galatasaray seçmelerine gitti. Salih Hoca diğer arkadaşlarını değil ama Okan’ı beğenmişti. İşin ilginci biz bu haberi akşam yemeğinde öğrenmemiz oldu. Hatta kızdık, (Neden bize söylemedin?) diye… Kardeşim, çocukluk hayalini gerçekleştirdi.”

“BURALARA TEK BAŞINA GELDİ”

Ablası Handan ise şu sözlerle anlatıyor: “Hala birlikte maç izleriz. Babadan gelme bir Galatasaraylılığımız vardı. Hep beraber maça giderdik. Okan bizim değerlimiz, evimizin en küçüğü… Bizi her zaman mutlu etmiştir, başarıları saygı ve kişiliği ile örnek olmuştur küçüğümüz olduğu halde… Tırnakları ile tek başına buralara geldi. Ayağı kırıldı, çok olumsuzluk yaşadı o dönemlerde hep yanındaydık. Onu seviyoruz hep başarılı olsun.”